Ik word nooit alleen maar ‘mama van’

Vóór ik zelf zwanger werd, had ik altijd een vrij stellige mening over alle instamama’s en mamabloggers. 24/7 met je kind(eren) bezig en alleen nog maar mama zijn; dat ging mij niet gebeuren. Dat neemt niet weg dat het mijn hele leven al mijn allergrootste droom was om mama te worden. Ik heb nooit iets liever gewild, maar ik sta nu eenmaal vrij nuchter in het leven dus ik kreeg al vrij snel braakneigingen als het ging over ‘de roze wolk’ en mama’s voor wie er niets anders meer in het leven was dan hun kind(eren). Nee, zo zou ik nooit worden.

Maar toen raakte ik in oktober 2019 zwanger en maakte ik kennis met het fenomeen hormonen. Wees gerust; ik zat niet direct op een roze wolk. Voornamelijk doordat ik de eerste 14 weken alléén maar heb liggen overgeven. Man, ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld. Ik kreeg moordneigingen wanneer de zoveelste zei: geniet van je zwangerschap! Rot op, er valt niets te genieten. Gelukkig bleek die periode, die oneindig leek te duren, toch een einde te hebben (mede dankzij Emesafene, ik weet niet of ik het anders overleefd had) en na een week of 15 voelde ik me weer een beetje mens. Met een minimensje in mijn buik.

Al snel volgde het eerste schopje en dat zorgde, uiteraard samen met de hormonen die af en toe ook zo hun voordelen hebben, ervoor dat ik me voor het eerst mama begon te voelen. De zachte schopjes werden karatetrappen met blauwe ribben als gevolg, en na 37 weken en vijf dagen werd Mia geboren (hoe dat eraan toe ging, vertel ik binnenkort in een andere blog). En BAM, dan ben je opeens mama. Mama van Mia. De fijnste, mooiste, zwaarste, ellendigste en beste rol die ik ooit heb mogen vervullen (hallo hormonen). Ik begon op dag één met foto’s maken en ben niet meer gestopt. Want ik had, en heb, het allerleukste kind ter wereld. Ook al is elke fles een strijd, slaapt ze veel te weinig overdag en kan ze zo hard krijsen dat je een halve dag later nog een piep in je oren hebt.

Ja, ik heb op die roze wolk gezeten, ook al was die écht niet altijd even roze. Ja, ik ben 24/7 met haar bezig, of ze er nu wel of niet is. En ja, ik ben, denk ik, een Instamama geworden en bij dezen ook een mamablogger. Máár: ik ben ook nog steeds vrouw van, collega van, vriendin van, dochter van, zus van, buurvrouw van, en meer. En dat maakt mij alleen maar een betere ‘mama van’.